Rand(stad)zaken

Wees gerust deze blog gaat niet over de Randstad. Dus niet over bijvoorbeeld de westelijke directheid of over de misplaatste arrogantie van Ajax of de hardwerkende havenarbeiders van Rotterdam, ook niet over de regering in Den Haag of de domheid van Utrecht. Nee, dit gaat over Randstad het Uitzendbureau, oftewel mijn eerste werkgever.

Reünie

Afgelopen vrijdag hadden we een reünie van mensen die rond het jaar 2000 bij Randstad Deventer werkzaam waren. Twee oud-collega's hadden via social media een balletje opgegooid en met succes! Zo'n 30 oud-collega's waren aanwezig in de gekozen kroeg te Apeldoorn. Het bleek een weerzien te worden van louter leuke en enthousiaste mensen. Je voelde direct de sfeer van weleer! Herinneringen werden opgehaald en her en der wat foto's uitgewisseld. We spraken over de diverse feestjes en acties die we toen samen hebben meegemaakt. Zo heb ik een aantal keer voor zwarte piet mogen spelen samen met andere collega's. De kleine strijd die ik uitvocht met de pieten van uitzendbureau Flair stond nog helder op het netvlies van het maatje uit die tijd. Tijdens een voorjaarsborrel gingen een collega en ik verkleed als respectievelijk haas en kip, samen keken we hierop terug. Zoiets organiseerde je gewoon zelf, sterker nog, we liepen zo doodleuk over straat van de verkleedwinkel naar de Randstad-vestiging aan de Keizersstraat. Over organiseren gesproken, wat was dat bowlingfeest in jaren 70-stijl aan De Worp gaaf! Iedereen kwam verkleed en iedereen ging helemaal los. Ja, het toneelspelen was toen ook een onderdeel van mijn werkleven. Daarnaast bespraken we de onderlinge sfeer. Wat hebben we gelachen samen! Maar ook hard gewerkt. Samen buffelen en plezier maken, die twee zaken gingen gewoon prima hand in hand. Sterker nog, ik denk nu dat die sfeer er juist voor zorgde dat we hard werken ook belangrijk vonden. Meerdere ex-collega’s van Randstad, waaronder ikzelf, moesten erkennen dat we daarna nooit meer zo’n vergelijkbare werksfeer hebben mogen meemaken. Gaaf dat die sfeer ook meteen weer voelbaar was tijdens deze reünie. Na afloop werd er op de, inmiddels in het leven geroepen LinkedIn-groep enthousiast teruggekeken op deze reünie, waaronder deze mooie reacties die veel zeggen over deze leuke mensen:

Heb genoten om jullie allen weer te zien en te spreken.
Wat een heerlijke tijd hebben we gehad bij Randstad. Een periode met een dikke strik er om.

Wat was het leuk om jullie allemaal weer te zien!!!
Gaaf om de good vibe van toen direct weer te voelen! Kus voor iedereen!
 
Sterk bloed, dat Randstad-blauw! De warme en mooie herinneringen die ik koester blijken niet op een illusie te zijn gebaseerd! Jammer dat jullie allemaal zo dronken waren gisteren,
verder was het wel erg gezellig ;) Super jullie allemaal weer te zien.

Wat was het een leuk feestje met jullie. Net zoals in die tijd dat ik met jullie mocht samenwerken. 17 jaar levenservaring rijker waarin iedereen wel het nodige heeft meegemaakt, zowel met ups als downs. Maar wat zagen jullie er goed en stralend uit.
Celebrate life en tot snel!

Wat ongelooflijk leuk vond ik het om jullie allemaal weer te zien! Veel te kort natuurlijk één zo'n avond, maar wie weet over 17 jaar.... We hebben 85 euro over van de pot en hebben besloten dit aan serieus request te doneren. Lieve allemaal, ontzettend bedankt voor jullie komst!

Ik heb enorm genoten en hoop jullie ook!

Het jaar 2000

Met een aantal aanwezigen trokken we de conclusie dat het toen, rond 2000, toch echt allemaal anders was dan tegenwoordig. Het dagelijks in een deuk liggen is er hedendaags veel minder bij. Sterker nog, alleen in mijn Makro-tijdperk heb ik nog met een collega gewerkt waarbij ik pijn in de kaken en mijn buik had van het lachen. Daarna nooit meer. Het elkaar voor de gek houden was ook zoiets. We hadden bij Randstad het principe om de telefoon te pakken binnen drie keer overgaan, menig keer liet ik mijn collega rennen om een telefoontje op te pakken, terwijl ik het zelf was die dan belde. Of ik liet een collega lachen vlak voordat ze de telefoon op moest nemen, wat dan schaterend gebeurde. Maar ook het lief en leed werd gedeeld. Ik werkte met vijf collega’s op een unit op de hogeschool in Deventer en eigenlijk wist je vrijwel alles van elkaar. Zo vertelde ik bijvoorbeeld in geuren en kleuren mijn avonturen als vrijgezel aan mijn vier vrouwelijke collega's. We waren ook echt vrienden van elkaar. In die tijd gingen we samen op stap, hadden we regelmatig leuke etentjes en iedere vrijdag borrelden we samen met uitzendkrachten op vrijdagmiddag het weekend in! Schitterend was dat! Vanuit Randstad hadden we verplicht een 40,5-urige werkweek. Dat half uurtje extra was voor de vrijdagmiddagborrel. En er werd niet zuinig gedaan met de drank kan ik je vertellen.

Dat was in die tijd ook normaal, net zoals het normaal was dat er binnen gerookt werd. Inmiddels 17 jaar geleden. Tja, in die tijd maakte ik mijn eerste hotmailadres aan, had ik mijn eerste mobiele telefoon, faxten we, schreven we kandidaten in met pen en papier, hadden we een pc met groene letters, was parttime werken geen optie, afmelden voor een avondsessie in eigen tijd was not done, in die tijd spraken we geen voicemails maar antwoordapparaten in. Toentertijd vond ik het normaal om iedere uitzendkracht bij naam te noemen, ging ik op donderdag nog gewoon stappen tot vijf uur en zat ik gewoon om half negen weer op het werk. De kater werd opgemerkt, maar het werk leed er niet onder. Het was me het jaartje wel. Maar het was me vooral het bedrijf wel.

Randzaken

Nu ,anno 2017, realiseer ik me door de reünie weer hoe fijn die tijd was. De vrijheid, de zelfstandigheid, de lol en het teamgevoel zorgden voor een effectieve workload. Anders dan nu aan de orde is. Om eerlijk te zijn, moet ik er nu niet aan denken om allerlei etentjes vanuit het werk te hebben of om privézaken te delen met collega’s. Wellicht komt dat omdat ik nu 17 jaar ouder ben, maar volgens mij ook omdat we anno 2017 veel minder tijd voor elkaar maken. Alles gaat vlug en snel, via mail en app. Het ritme is anders. Lunchen doe ik niet samen, maar is een hapsnap aangelegenheid geworden. Nu heb ik een uitdagende baan bij VWT, ik neem mijn verantwoordelijkheden en houd me met 100 zaken tegelijkertijd bezig. Het aanbod van kennis en informatie is enorm. Maar ten opzichte van mijn Randstad periode is genieten van elkaar vervangen door onpersoonlijk contact, vaak heerst er ook meer negativiteit en onbegrip. Ik wil niet zeggen dat alles vroeger beter was hoor, zeker niet, maar de randzaken waren aangenamer. Dat is een feit en inmiddels ook best een verlangen.

Al bij al heb ik nog geen 2 jaar gewerkt voor Randstad, maar dat voelt anders. Het is een belangrijke periode gebleken in mijn werkende leven. Ik ben dankbaar dit meegemaakt te hebben! Ik realiseer me des te meer dat het belangrijk is om er samen een feestje van te maken, ook op je werk!

Wil je dit ook? Bel me maar op, gaan we samen bekijken hoe we dit kunnen organiseren. Desnoods kom ik langs als Piet, kip of een ander randgevalletje……

Andere blogs van Matteo lees je hier.