Jason Derulo

Onlangs zag ik bij het programma de beste zangers (mooi programma trouwens) zangeres Tabitha het liedje “Ik hou van mij” zingen voor Miss Montreal. Het origineel is van cabaretier Harrie Jekkers en op die manier ken ik dit liedje vooral als “geinig liedje”. Tabitha gaf met haar versie (voor mij) een hele andere wending aan deze song. Wat nog eens versterkt werd doordat Miss Montreal aangaf waarom dit liedje, wat over eigen liefde gaat, haar zo heeft geholpen in het leven. Het bezorgde mij kippenvel en bracht me terug naar de eerste week van de afgelopen zomervakantie.
 

Summerschool

Deze eerste week van de zomervakantie nam ik deel aan een Summerschool van Parre en Deden. De organisatie waar ik graag kom en veelvuldig (familie)opstellingen heb gedaan. Meer informatie over (familie)opstelling is te vinden in mijn boek “OWL by myself”. Tijdens deze Summerschool ging het over symbiose, autonomie en ziel. Symbiose was een heel duidelijk thema voor mij, waarover ik wellicht in de toekomst nog wat schrijf, tijdens deze blog wil ik graag stilstaan bij autonomie. Er gebeurde namelijk heel erg veel tijdens deze mooie week op de Hilversumse heide. En een slotconclusie die ik trok op de laatste ochtend was dat ik veel te veel met anderen bezig ben en niet met mezelf. Mensen die teveel met zichzelf bezig zijn zitten dan ook heel snel in mijn allergiezone, maar dat zegt dus eigenlijk ook meteen iets over mezelf. Helemaal wanneer je bedenkt dat ik intern vaak het tegenovergestelde doe, ik kan mezelf gerust naar beneden halen en de negatieve opmerkingen van mensen vol omarmen en vergroten. Gevolg is dat ik me focus op wat niet goed aan mezelf is, wat ten koste gaat van mijn autonomie. Jezelf minderwaardig vinden en niet altijd volledig accepteren was toch wel een pijnlijke constatering. Maar meteen ook een mooi inzicht! Ik werk al jaren aan het verbeteren en ontwikkelen van mezelf, wat heeft geleid tot mooie keuzes zoals het werken voor OWL. Deze Summerschool constatering zie ik dan ook als een mooie verdieping, waarbij ik tevens bevestigd kreeg waar dit vandaan komt en dat ik hierin veel medestanders heb. Sinds de Summerschool heb ik het idee dat ik een aantal blokkades van me af heb gegooid of heb opgeruimd. Hierdoor kan ik meer zijn dan alleen maar doen. Kortom, mijn autonomie groeit.
 

Tabitha

En mede hierdoor word ik nu dus blijkbaar ook meer geraakt door de song van Tabitha. Zoals zij zingt “Ik ben verreweg, de leukste die ik ken, ik hoef mezelf zo nodig van mij ook niet te veranderen, ik hou van mijzelf, gewoon zoals ik ben”. Uiteraard is er niets mis met veranderen en open staan voor inzichten van een ander, maar het accepteren van jezelf is een mooi en krachtig goed wat voor een ieder zou moeten zijn. Dit kwam mooi voorbij tijdens een gesprek afgelopen week. Gedurende dit gesprek maakte ik nogal wat grapjes, nu moet je weten dat grapjes heel vaak door mijn hoofd schieten en ik ze alleen uit indien ik mezelf op mijn gemak voel bij de ander en ik denk dat de ander het kan hebben. Maar dan nog blijven de meeste grapjes in mijn hoofd. Mijn gesprekspartner zei op een gegeven moment: “Je vindt jezelf wel heel grappig he? Die grapjes maak je alleen om zo te voorkomen of te verbloemen waar het echt over gaat.” Mijn gesprekspartner heeft gelijk, ik vind mijn grapjes hilarisch! Wat een heerlijk gevoel om al die grappen voorbij te horen komen in mijn hoofd en een deel daarvan te kunnen delen. En ja, grapjes kunnen zaken verbloemen, maar voor mij is het ook een uiting van wie ik ben. Een belangrijke constatering was ook dat deze opmerking me niet raakte, zoals dat voorheen wel het geval was geweest, en ik lekker door ging met genieten van mijn humor. Van je eigen grappen houden is zeker niet arrogant en het is zeker niet mijn advies om alleen maar te doen wat jezelf leuk vindt. Het gaat om een goede balans van geven en nemen in het leven en niet om aangepast geven en dingen nemen die niet prettig vindt. Tabitha sluit het lied prachtig af met de zin “Wie van zichzelf houdt, die geeft pas echt iets kostbaars als hij ‘Ik hou van jou’ tegen een ander zegt”.

 

Arrogantie

Jason Derulo is een zanger die je naar alle waarschijnlijkheid niet bij de beste zangers van Nederland gaat zien. Deze Amerikaanse zanger heeft best wel een gevarieerd muziekrepertoire, zijn rode draad zit hem er vooral in dat hij veelvuldig start met het zingen of roepen van zijn naam passend in de stijl van het liedje. Ik kon er aan de ene kant altijd al wel om lachen en vond het aan de andere kant ook wel iets zelfingenomen of arrogants met zich meebrengen en dat maakt het afstotelijk. Maar toen hij afgelopen maand een paar keer langskwam op Spotify lijsten vond ik het eigenlijk dat het gewoon gaaf en grappig is dat hij dit doet. Het komt op mij nu niet meer over dat hij vol van zichzelf is, maar juist trots op wat hij maakt. Het zingen van “Jason Derulo” is voor Jason Derulo waarschijnlijk hetzelfde als dat een schilder zijn handtekening zet onder een kunstwerk of een sporter op een bepaalde persoonlijke manier juicht. Kortom, ik geniet nu juist van de eerste secondes van de muziek van Jason Derulo! Heb ik dan arrogantie ineens omarmd?

Nee hoor, je hebt namelijk nog steeds misplaatste arrogantie. Dat zie je bijvoorbeeld bij voetbalclub Ajax, zij vinden dat zij de beste zijn. Maar ondanks dat ze veruit de grootste begroting en dus het meeste geld van Nederlandse voetbalclubs hebben zijn ze de afgelopen 5 jaar slechts 1 keer kampioen geworden…. Daarom kan ik extra genieten dat mijn geelzwarte clubje ze vorig weekend heerlijk zoek speelde in de eigen Arena. Dat we na het missen van vele kansen uiteindelijk verloren tegen 10 man was jammer, maar maakte niet eens veel uit. Ajax heeft immers veel goede spelers rondlopen. Maar de arrogantie die bijvoorbeeld een Daley Blind na afloop liet zien zal echter altijd in mijn allergiezone blijven zitten, gelukkig maar denk ik dan. En mocht ik er ooit een liedje over Daley Blind gaan zingen, dan begint dat liedje zeker weten met “Matteo Kooman”.

 

Fijn weekend!

 

 

Ik hou van mij van Tabitha zie je hier.
Andere blogs van Matteo lees je hier.
Het boek "OWL by myself" bestel je hier.